Zdjęcie by Julia Pilecka

Musisz zadać sobie jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - "Co lubię w życiu robić?" - a potem zacznij to robić.

Ten tekst to klasyk. Nic dziwnego.  Choć niską formą, to przekazuje dosyć fundamentalną zasadę poszukiwania szczęścia. Przecież nie da się być całkowicie zadowolonym z życia, gdy codziennie spędza się czas na czymś, czego się nienawidzi, choćby na niechcianej pracy, oglądaniu telewizji godzinami...

jw.

Przede wszystkim powstrzymuje nas niepewność. Wątpliwości towarzyszą podejmowaniu każdego nowego zajęcia, rozpoczynaniu nauki. Czy to ma sens? Czy ja mam na to czas? E, na pewno nie dam rady. Za dużo pracy to wymaga. Nie chce mi się. 

Powstrzymuje nas brak pieniędzy. Ile to wszystko kosztuje? Dlaczego żeby robić zdjęcia muszę wydawać tyle pieniędzy? Dlaczego żeby kręcić filmy muszę kupić kamerę? Dlaczego żeby grać w piłkę muszę mieć buty... i piłkę? Dlaczego na otwarcie swojej firmy muszę wziąć kredyt? Skąd mam wziąć na to pieniądze, skoro ledwo mi starcza na codzienny obiad?

Powstrzymują nas inni ludzie. Nie mogę podróżować, mam rodzinę na utrzymaniu. Nie mogę iść do pracy, wymaga się ode mnie pójścia na studia. Nie mogę dziś posiedzieć, poczytać, bo jestem zaproszony/a do znajomych... głupio odmówić

I tak dalej, i tak dalej.



Tymczasem, choć zastanawianie się jest sprawą naturalną, to wystarczy czasem pomyśleć o sobie. Spojrzeć nieco w przyszłość, zastanowić się, czy sobie ufasz. Czy wierzysz, że po swojemu osiągniesz najwięcej, że będziesz w ten sposób szczęśliwy. Być może warto czasem złamać przeciwności, nawet jeśli na początku będzie to trudne. Może się okazać, że koniec końców wszystkim będzie dzięki temu lepiej.

Po pierwsze, trzeba próbować. Inaczej przez lata nie pogodzisz się z sumieniem, które będzie krzyczało ahaa, a widzisz, na pewno gdybyś wtedy spróbował(a), to teraz byłoby cudownie! 




Rezygnacją jeszcze nikt nigdy nie wygrał. Życie to nie dyplomacja, to nie mecz, w którym wynik remisowy jest tak naprawdę zwycięski. Kompromisy zostaw innym, ponieważ nie potrzebujesz kompromisu ze sobą. Możesz wybrać jeden scenariusz, który pozwoli Ci zwyciężyć. Żeby gdzieś dojść, musisz robić. Nie ma czegoś takiego, jak przygotowanie, jak rozważanie wszelkich za i przeciw. Czuj swój instynkt. Rezygnować możesz tylko, jeśli nie widzisz żadnych za. Jeśli są, to zawsze można rozegrać czas tak, aby po wszystkim tylko je było widać, a wszelkie przeciw okazały się nieistotne.

Chcesz? Zacznij! Tak, ma to sens! Znajdziesz czas! Chce Ci się! Nie masz kasy - trudno, wstrzymaj się, uzbieraj, w końcu grosz do grosza, a będzie kokosza! Lepiej poczekać i zrobić, niż od razu się poddać! Ludziom będzie źle - co? Jeśli Twoje otoczenie będzie narzekało na Twoje decyzje życiowe, to znaczy, że Ci nie ufają i nie są warci Twojego czasu. To znaczy, że są egoistyczni, "wiedzą wszystko najlepiej" i tak dalej. Przecież powinni się cieszyć Twoim szczęściem oraz pomagać w porażce - ale przede wszystkim niech nie uważają, że jesteś przedszkolakiem! Mogą doradzić, ale gdy już zdecydujesz, niech Cię wspierają. Zaufają, że wiesz co robisz.

Być może początki będą trudne. Nauka rysunku może trwać latami. Nauka gry na perkusji tak samo. Ale jeżeli wytrwasz, nie pożałujesz. Będziesz mieć świadomość, że Twój czas nie poszedł na marne. Stać Cię na to, żeby sobie poradzić, a rezygnując przegrywasz od razu. Możesz zresztą robić dwie, albo dwadzieścia dwie rzeczy naraz! I tak, potkniesz się przy tym dwieście dwadzieścia dwa razy, albo i więcej. Boleśnie. Pewnie przyjdzie Ci również porzucić wiele z tych swoich małych dzieł. Ale zastanów się teraz: czy w ten sposób coś tracisz? Czego się nauczyłeś/aś, to Twoje.

A to właśnie Julia

W końcu gdzieś dojdziesz. W końcu napełnisz się dumą i pomyślisz: Warto było przepracować tyle godzin. Warto było się poświęcić. Warto było pokłócić się przy tym z połową znajomych, potem przecież i tak się pogodziliśmy. Warto było się wypluwać. Warto było... wszystko!

_________________________________________________________________________________
Koncepcja listu do siebie jest moim sposobem na radzenie sobie z wątpliwościami. Zwykle te notki usuwam od razu po napisaniu, gdyż ich celem jest tylko i wyłącznie zmotywowanie mnie do przetrwania jakoś kolejnego dnia. Zazwyczaj są też dosyć nudne, ponieważ powtarzają się w nich te same motywy. Przede wszystkim jednak ich celem jest wyrzucenie z siebie pewnych opinii, które mają problem z przebiciem się przez ścianę bardziej negatywnych myśli. Na piśmie mogę je zobaczyć, przeczytać kilka razy i zrozumieć, że gdzieś tam w głębi naprawdę tak myślę. Bardzo mi to pomaga i polecam to wszystkim, którzy nie radzą sobie z wątpliwościami.

Jeśli udało Ci się przeczytać całość, to teraz zrozumiesz, o czym to właściwie jest.

Lista rzeczy, które aktualnie robię:

• fotografia i obróbka zdjęć
• pisanie bloga
• prawo jazdy
• przygotowania do wakacji
• nauka obsługi Photoshopa
• nauka jazdy na desce
• nadmierne przejmowanie się innymi ludźmi

Okej, fajnie, ale nie taki był zamysł. Pojedyncze kreski wskazują na to, że raczej się nie udało. Miało być pięknie pomalowane światłem, a wyszło... jak wyszło.

Ale od czego jest Adobe Photoshop?

UWAGA: jestem początkujący. Usterki w dziele są wynikiem braku doświadczenia oraz ekscytacją nowymi możliwościami. 

Skleiłem te siedem zdjęć w jedno. Być może są jakieś sprytne sposoby na zrobienie tego inaczej, jednak ja po prostu nałożyłem je na jedno tło, na chłopski rozum ustawiłem przezroczystość każdego na około 70%. Dało mi to taki efekt.


Wygląda lepiej, prawda? Ciekawiej. Pozostaje jeden problem. Smugi trochę zniknęły. Gorzej je widać. Ale już, już... rach ciach i proszę! Efekt jest taki, jaki miał być!


Tym samym zmieniłem również kolor nieba, ale jak się bawić, to się bawić. Skoro zdjęcie i tak jest już tak właściwie stworzone od nowa, to mogę wymyślić wszystko inne! Zanim powiecie, że jest nieudane, ponieważ kolory są nierealistyczne: taki był zamiar, zaznaczam. Gdybym chciał, żeby było realistycznie, to zacząłbym od zwykłego zdjęcia na ekspozycji 1/400, bez żadnych rozmazanych świateł i takich tam.

Chętnie przyjmę porady na temat korzystania ze zdjęciosklepu. W końcu jestem tylko... noobem w tej kwestii!

PS Brudna matryca. Cholera jasna. (Te ciemne kropki widoczne na niebie.)

Póki co nie potrzeba mi nic więcej - trochę dobrej woli i już!

Kilka słów na temat internetowych ekspertów od fotografii, ludzkich umysłów i w ogóle sztuki. A zresztą - tak naprawdę to wszystkiego. Zainspirowane rozmową z zapoznaną przez internet miłośniczką fotografii, amatorką naturalnie.

Nie chcę wyjść na zrzędę, ale każdy chyba spotkał się nie raz i nie dwa z takim typem człowieka w internecie - wiem wszystko, jestem najlepszy, Ty jesteś beznadziejny, schowaj się w ogóle.

Na forach i grupach fotograficznych jest to doskonale widoczne. Jest tam pewna specyficzna, niestety dosyć liczna grupa osób, której zainteresowania nie sprowadzają się do fotografii, o nie. Spędzają czas na tych stronach przeglądając zdjęcia innych i od czasu do czasu wrzucając nieśmiało swoje zdjęcia, które przechodzą bokiem. Od jednego do drugiego i frustracja narasta w takim człowieku.

Postanawia on zatem podreperować swoje ego w klasyczny, bardzo łatwy sposób. Zaczyna rzucać kilkoma formułkami, udaje geniusza i szuka na tych grupach w każdym zdjęciu czegoś, do czego można się przyczepić, dołując tym nowych, ambitnych i chętnych do działania twórców amatorów.

Ja tupnąłem nogą i pożegnałem się z grupami na Facebooku, bo to, co tam się odbywało przechodziło ludzkie pojęcie - sarkastyczne, nienawistne komentarze leciały z lewej i z prawej, nie wiadomo nawet za jaką przyczyną.

Mój przykład.

(na zdjęciu Warszawa Ochota)

Podzieliłem się na dwóch Facebookowych grupach tym zdjęciem. Uznałem, że jest całkiem interesujące, bo przedstawia ciekawy punkt widzenia, codzienny, ale nikt się nad nim nie zastanawia, a takie lubię najbardziej. To co się stało kompletnie mnie zaskoczyło. Zostałem ochrzaniony, że z takimi zdjęciami to ja mogę co najwyżej na Instagramie szaleć, że tu jest miejsce dla poważnej fotografii, że na zdjęciu nie są zachowane piony, tu za ciemno tam za jasno(co z tego, że taki był zamysł przy obróbce, kontrasty są fajne) - jednym słowem zmieszany z błotem, a zdjęcie usunięto. Z obu grup.

Ludzie, rozumiem, że zdjęcie może być kiepskie, nigdy nie uważałem się za cudotwórcę, nie każdy od razu jest Anselem Adamsem. Ale na Boga, dajcie żyć! Zamiast rzucać cięte komentarze typu "co to w ogóle jest?" albo "wyjazd z tym" dajcie jakąś konstruktywną krytykę, a niech i będzie nawet ostra, ale pozwólcie się uczyć na błędach, jeśli jakieś widzicie, a nie miażdżycie młodego, ciekawego świata osobnika! Tym bardziej, że nie na przykład ja nie spamuję Wam tych grup, bo wrzucałem coś najczęściej raz na tydzień.

A dlaczego tak mówię? A dlatego, że nie dałem za wygraną. Postanowiłem zawalczyć o swoje i w tej sytuacji wrzuciłem zdjęcie na obie grupy jeszcze raz, następnego dnia z podpisem:

Witam, wrzucam swoje nowe zdjęcie. W związku z tym, że niedawno zostałem praktycznie zbluzgany za jego jakość chciałem prosić o to, żeby osoby nie mające nic ciekawego do powiedzenia poza "ee, słabe" nie wypowiadały się pod tym postem, gdyż nie czuję potrzeby rozmowy z takimi, z chęcią zaś podyskutuję z każdym, kto zaoferuje mi konstruktywna krytykę. Wszelkie wskazówki na przyszłość jak poprawiać takie zdjęcia również mile widziane.

I tym samym pokazałem, że nie jestem popychadłem, co przyniosło efekt w postaci nawet sporej ilości polubień, nawet niezłych opinii o fotografii i nawet CIEKAWYCH(!) wskazówek. Morał jest taki, że trzeba twardo stać przy swoim i nie pokazywać słabości ani wahania, to wtedy istnieje szansa, że się odczepią.

Naturalnie wypowiedź w opisie zdjęcia nie spodobała się administratorom, więc zdjęcie po dwóch godzinach usunięto ponownie, a na drugiej dostałem ostrzeżenie za "agresję wypowiedzi" - no tak, jasne. Ciekawe, czy ci komentujący też dostali.

***

Najśmieszniejszy jest fakt, iż większość tych hejterów to właśnie ci sfrustrowani, którym nie za bardzo wychodzi i poprawiają sobie humor tym, że innym też nie wyjdzie, albo poczują się źle. Brawo. Bardzo im dobrze z anonimowością i wiedzą, że nikt z tym nic nie zrobi. Widać wyraźnie, że każda z tych grup zawierała sporo osób wykształconych, chętnych do inteligentnej dyskusji. Wciąż jednak ilość domorosłych speców, a nawet fotografów, którzy mają wykształcenie, ale wykorzystują je tylko po to, by pokazać swoją wyższość, przerasta jakiekolwiek estymacje.

Piszę ten post głównie po to, by zwrócić uwagę na problem, jakim jest bardzo niski poziom jakiejkolwiek dyskusji w internecie. Nie należy tego przekładać tylko na Facebooka, wystarczy wejść na fora lub poczytać komentarze pod artykułami na wszelkich stronach. Poczułem się dotknięty tak niesprawiedliwą oceną. I rozumiem, jak wiele osób w ogromie dziedzin może mieć takie same doznania. Już nieraz dostawało mi się za sam fakt posiadania nie 35, a 16 czy 17 lat. Żałosne.

Apeluję: zastanów się trzynaście razy zanim napiszesz jakąś pierdołę tylko po to, żeby odznaczyć swoje istnienie. O wiele lepiej będzie, jeśli ten czas poświęcisz na myślenie nad planem tworzenia siebie i swojej sztuki, to na pewno skuteczniej i bardziej długoterminowo poprawi Twoje samopoczucie.

Polecam kliknąć na któreś zdjęcie, fullscreen jest o wiele lepszy. 

Gdzieś w okolicach pl. Bankowego, późnym popołudniem - ładnie kontrastuje z wszechobecną szarością ten budynek

Zdjęcie jak najbardziej stylizowane na Instagram, tak też w ostatecznym rozrachunku wygląda

I kolejne, tu poleciałem już do tego stopnia, że nawet niebo lekko zzieleniało

A to podoba mi się takie, jakie wyszło, efekt jest naprawdę ciekawy i właściwie - może takie być!

Pilnowałem naturalności, a celem było ukazanie wieczornego światła - chyba się udało

Ulica Elektoralna, ten sam wieczór i cel, plus fascynują mnie te kontrasty między starą architekturą a nowoczesnością

I na koniec piękne lustro z jakiegoś kamienia, na horyzoncie PRL - jest ciekawie!

Moja wena gdzieś zniknęła. Ale tylko blogerska. Po prostu robiłem w pewnym momencie tak mizerne zdjęcia, że nie miałem ochoty o nich nic pisać, ani nawet na nie patrzyć. Ale progres jaki poczyniłem przez ostatnie pół roku jest aż wyczuwalny. Ja sam go odczuwam, odczuwają go lajki na Facebooku(lajki, lajki, lajki!!), odczuwają go moje uszy dzięki opiniom, które słyszę od ludzi. Odczuwa go moja samoocena, odczuwa go moja chęć rozwoju osobistego. Odczuwają go moje ręce, które marzną w oczekiwaniu na pożądany strzał, odczuwają go moje nogi, które tyram wielogodzinnym chodzeniem tu i tam. 

Lipiec: nudziło mi się, pisałem bloga, robiłem bardzo złe zdjęcia.

Sierpień: wyjechałem na miesiąc, zrobiłem może ze dwa zdjęcia, które podobały się mi, ale nikomu innemu.

Wrzesień: obrzydzenie do własnych prac sięgnęło zenitu,  zmusiłem się do wzięcia aparatu do ręki najwyżej ze dwa razy.

Październik: początek zmiany. Piękna, złota jesień dała kilka pięknych leśnych ujęć, które dosyć mnie ucieszyły, choć spektakularne nie były. Nabrałem jednak chęci do zrobienia czegoś więcej.

Listopad: potencjalnie najgorszy pod względem fotografii wszelkiego rodzaju poza studyjną miesiąc okazał się zaczątkiem nowego poziomu pasji. Warszawski Marsz Niepodległości 11 listopada dostarczył mi pierwszych ujęć, które naprawdę uważam za dobre, a może nawet bardzo dobre. I, co najważniejsze, po raz pierwszy ktokolwiek inny docenił moje zdjęcia. Zapałałem też miłością do fotografii reporterskiej, choć nie ukrywam, że temat musi być fotogeniczny, bo inaczej nie ma żadnej zabawy.

Najlepszy strzał listopada - Marsz Niepodległości od środka

Grudzień: zacząłem od pierwszych swoich długich ekspozycji, potem pofotografowałem trochę ludzi teatru. Postanowiłem czytać mądrzejsze książki, poznałem parę niesamowitych osób, zacząłem dostawać zaproszenia na eventy i imprezy, żeby robić zdjęcia(taa, ale to profit, bo zaproszeń więcej)... a poza tym? Nałaziłem się po Warszawie, bo nocą przy iluminacjach wyglądała pięknie. Światełka! Może nie zrobiłem żadnych szokujących kadrów, ale poeksperymentowałem, pobawiłem się - na pewno zyskałem. Gdzieś równocześnie moje życie powoli uległo zmianie. Wskoczyło z bocznego toru na główną magistralę.

Najlepszy strzał grudnia - autobus ZTM w długiej ekspozycji staje się statkiem UFO

Styczeń: no to gdzieś tutaj jestem. Oj jestem i to jak! Styczeń jest absolutnym przełomem! Zima dopisała, śnieg był, ładny. Może to ten nowy rok(2016, to 2048 - 32 czyli 2^11 - 2^5, potęga dwójek), kto wie, kto wie? Fakt faktem, że trochę szaleństwa nie zaszkodziło. Poświęcam teraz fotografii znacznie więcej czasu. Można rzec, że łapię każdą okazję. Dostałem pierwszą ofertę zarobkową. Zrobiłem naprawdę sporo zdjęć, które bardzo mi się spodobały. I nie tylko mi! Zaplanowałem swoje marzenia na przyszłość. Przez większość czasu mam teraz aparat przy sobie, szukam ujęć, szukam ludzi. Sprzętu trochę mi brakuje, ale nadrabiam sobie to. Zacząłem się też uczyć Photoshopa - na razie nie obrabiam w nim zdjęć, raczej badam program. Ale kto wie, gdzie zajdę. Na koniec, wreszcie zrobiłem zdjęcia osoby. Nie z ukrycia, tylko z zamiarem. Może sztuką tego nie nazwę, była to lekka jazda bez głowy, ale patrzę na te zdjęcia i wiem, że to kolejny postęp, jaki zrobiłem. Są przyzwoite jak na pierwszy raz. Dzięki, Kasiu. Te zdjęcia są cudowne. Czysta przyjemność.

Najlepszy strzał stycznia 1 - opuszczony tramwaj w Soho Factory

Najlepszy strzał stycznia 2 - Al. Armii Ludowej w Warszawie w długiej nocnej ekspozycji(tak, wiem, śnieg na obiektywie)

Mój progres jest też policzalny. Ciężkie początki wypluwały z siebie gdzieś jedno niezłe zdjęcie na 100 zrobionych, później zrobiło się 1/10 niezłych i 1/30 bardzo dobrych, a teraz doszedłem do punktu, gdzie praktycznie 2 na 3 zdjęcia są do przyjęcia, a 1/5 naprawdę dobre, a 1/30 świetne(przynajmniej moim zdaniem, no wiadomo). Sam fakt, że każdy kolejny miesiąc dał mi większe problemy z wyborem przywołanych powyżej "strzałów miesiąca" jest wystarczającym powodem do radości. Mam nadzieję, że progres będzie kontynuowany. Złożyłem papiery do ciekawej, półamatorskiej gazety warszawskiej - oczywiście źle napisałem podanie i źle podpisałem zdjęcia, więc pewnie uznają mnie za głupca i odrzucą w pierwszej kolejności, ale kto wie, może moje kilka zdjęć na tyle im się spodoba, że przymkną oko na moje roztargnięcie? A jak mnie nie przyjmą to założę swoją własną gazetę, zarobię miliony i ciekawe, co wtedy.

Mój dysk Google już powoli puchnie od zdjęć, ale jeszcze daje radę. Nie wszystkie są materiałem na World Press Photo, ale większość daje mi sporo radości i wspomnień, gdy na nie patrzę. Łapię się też na tym, że coraz częściej patrzę na ludzi, ulice czy budynki przez złamaną perspektywę obiektywu - widzę kadr i zaczynam sobie myśleć, jak ciekawie by go ująć. Ach, a przede wszystkim wiem, że jeśli ktoś daje mi zadanie, to jestem w stanie je wykonać przynajmniej przyzwoicie, a jeśli włożę jeszcze trochę serca, to efekty mogą być bardziej niż pozytywne. No ale - by robić dobre zdjęcia, trzeba mieć aparat zawsze przy sobie. Nieważne gdzie. Nieważne kiedy.

Nie chcę ukrywać, że moje plany na przyszłość zawierają dużo fotografii. Nawet sam jeszcze nie wiem ile, ale widzę na horyzoncie taki wielki cień w kształcie Hasselblada. Co z tego wyjdzie? Czas pokaże. A marzyć sobie mogę zawsze, bo co! A póki co... wezmę aparat i pójdę przed siebie.