Zdjęcie by Julia Pilecka

Musisz zadać sobie jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - "Co lubię w życiu robić?" - a potem zacznij to robić.

Ten tekst to klasyk. Nic dziwnego.  Choć niską formą, to przekazuje dosyć fundamentalną zasadę poszukiwania szczęścia. Przecież nie da się być całkowicie zadowolonym z życia, gdy codziennie spędza się czas na czymś, czego się nienawidzi, choćby na niechcianej pracy, oglądaniu telewizji godzinami...

jw.

Przede wszystkim powstrzymuje nas niepewność. Wątpliwości towarzyszą podejmowaniu każdego nowego zajęcia, rozpoczynaniu nauki. Czy to ma sens? Czy ja mam na to czas? E, na pewno nie dam rady. Za dużo pracy to wymaga. Nie chce mi się. 

Powstrzymuje nas brak pieniędzy. Ile to wszystko kosztuje? Dlaczego żeby robić zdjęcia muszę wydawać tyle pieniędzy? Dlaczego żeby kręcić filmy muszę kupić kamerę? Dlaczego żeby grać w piłkę muszę mieć buty... i piłkę? Dlaczego na otwarcie swojej firmy muszę wziąć kredyt? Skąd mam wziąć na to pieniądze, skoro ledwo mi starcza na codzienny obiad?

Powstrzymują nas inni ludzie. Nie mogę podróżować, mam rodzinę na utrzymaniu. Nie mogę iść do pracy, wymaga się ode mnie pójścia na studia. Nie mogę dziś posiedzieć, poczytać, bo jestem zaproszony/a do znajomych... głupio odmówić

I tak dalej, i tak dalej.



Tymczasem, choć zastanawianie się jest sprawą naturalną, to wystarczy czasem pomyśleć o sobie. Spojrzeć nieco w przyszłość, zastanowić się, czy sobie ufasz. Czy wierzysz, że po swojemu osiągniesz najwięcej, że będziesz w ten sposób szczęśliwy. Być może warto czasem złamać przeciwności, nawet jeśli na początku będzie to trudne. Może się okazać, że koniec końców wszystkim będzie dzięki temu lepiej.

Po pierwsze, trzeba próbować. Inaczej przez lata nie pogodzisz się z sumieniem, które będzie krzyczało ahaa, a widzisz, na pewno gdybyś wtedy spróbował(a), to teraz byłoby cudownie! 




Rezygnacją jeszcze nikt nigdy nie wygrał. Życie to nie dyplomacja, to nie mecz, w którym wynik remisowy jest tak naprawdę zwycięski. Kompromisy zostaw innym, ponieważ nie potrzebujesz kompromisu ze sobą. Możesz wybrać jeden scenariusz, który pozwoli Ci zwyciężyć. Żeby gdzieś dojść, musisz robić. Nie ma czegoś takiego, jak przygotowanie, jak rozważanie wszelkich za i przeciw. Czuj swój instynkt. Rezygnować możesz tylko, jeśli nie widzisz żadnych za. Jeśli są, to zawsze można rozegrać czas tak, aby po wszystkim tylko je było widać, a wszelkie przeciw okazały się nieistotne.

Chcesz? Zacznij! Tak, ma to sens! Znajdziesz czas! Chce Ci się! Nie masz kasy - trudno, wstrzymaj się, uzbieraj, w końcu grosz do grosza, a będzie kokosza! Lepiej poczekać i zrobić, niż od razu się poddać! Ludziom będzie źle - co? Jeśli Twoje otoczenie będzie narzekało na Twoje decyzje życiowe, to znaczy, że Ci nie ufają i nie są warci Twojego czasu. To znaczy, że są egoistyczni, "wiedzą wszystko najlepiej" i tak dalej. Przecież powinni się cieszyć Twoim szczęściem oraz pomagać w porażce - ale przede wszystkim niech nie uważają, że jesteś przedszkolakiem! Mogą doradzić, ale gdy już zdecydujesz, niech Cię wspierają. Zaufają, że wiesz co robisz.

Być może początki będą trudne. Nauka rysunku może trwać latami. Nauka gry na perkusji tak samo. Ale jeżeli wytrwasz, nie pożałujesz. Będziesz mieć świadomość, że Twój czas nie poszedł na marne. Stać Cię na to, żeby sobie poradzić, a rezygnując przegrywasz od razu. Możesz zresztą robić dwie, albo dwadzieścia dwie rzeczy naraz! I tak, potkniesz się przy tym dwieście dwadzieścia dwa razy, albo i więcej. Boleśnie. Pewnie przyjdzie Ci również porzucić wiele z tych swoich małych dzieł. Ale zastanów się teraz: czy w ten sposób coś tracisz? Czego się nauczyłeś/aś, to Twoje.

A to właśnie Julia

W końcu gdzieś dojdziesz. W końcu napełnisz się dumą i pomyślisz: Warto było przepracować tyle godzin. Warto było się poświęcić. Warto było pokłócić się przy tym z połową znajomych, potem przecież i tak się pogodziliśmy. Warto było się wypluwać. Warto było... wszystko!

_________________________________________________________________________________
Koncepcja listu do siebie jest moim sposobem na radzenie sobie z wątpliwościami. Zwykle te notki usuwam od razu po napisaniu, gdyż ich celem jest tylko i wyłącznie zmotywowanie mnie do przetrwania jakoś kolejnego dnia. Zazwyczaj są też dosyć nudne, ponieważ powtarzają się w nich te same motywy. Przede wszystkim jednak ich celem jest wyrzucenie z siebie pewnych opinii, które mają problem z przebiciem się przez ścianę bardziej negatywnych myśli. Na piśmie mogę je zobaczyć, przeczytać kilka razy i zrozumieć, że gdzieś tam w głębi naprawdę tak myślę. Bardzo mi to pomaga i polecam to wszystkim, którzy nie radzą sobie z wątpliwościami.

Jeśli udało Ci się przeczytać całość, to teraz zrozumiesz, o czym to właściwie jest.

Lista rzeczy, które aktualnie robię:

• fotografia i obróbka zdjęć
• pisanie bloga
• prawo jazdy
• przygotowania do wakacji
• nauka obsługi Photoshopa
• nauka jazdy na desce
• nadmierne przejmowanie się innymi ludźmi

Okej, fajnie, ale nie taki był zamysł. Pojedyncze kreski wskazują na to, że raczej się nie udało. Miało być pięknie pomalowane światłem, a wyszło... jak wyszło.

Ale od czego jest Adobe Photoshop?

UWAGA: jestem początkujący. Usterki w dziele są wynikiem braku doświadczenia oraz ekscytacją nowymi możliwościami. 

Skleiłem te siedem zdjęć w jedno. Być może są jakieś sprytne sposoby na zrobienie tego inaczej, jednak ja po prostu nałożyłem je na jedno tło, na chłopski rozum ustawiłem przezroczystość każdego na około 70%. Dało mi to taki efekt.


Wygląda lepiej, prawda? Ciekawiej. Pozostaje jeden problem. Smugi trochę zniknęły. Gorzej je widać. Ale już, już... rach ciach i proszę! Efekt jest taki, jaki miał być!


Tym samym zmieniłem również kolor nieba, ale jak się bawić, to się bawić. Skoro zdjęcie i tak jest już tak właściwie stworzone od nowa, to mogę wymyślić wszystko inne! Zanim powiecie, że jest nieudane, ponieważ kolory są nierealistyczne: taki był zamiar, zaznaczam. Gdybym chciał, żeby było realistycznie, to zacząłbym od zwykłego zdjęcia na ekspozycji 1/400, bez żadnych rozmazanych świateł i takich tam.

Chętnie przyjmę porady na temat korzystania ze zdjęciosklepu. W końcu jestem tylko... noobem w tej kwestii!

PS Brudna matryca. Cholera jasna. (Te ciemne kropki widoczne na niebie.)

Ja nie słucham motywacyjnej muzyki. Nie istnieje osoba, która całkowicie poznała mój gust muzyczny. Zawsze trzymam dla siebie najlepsze kąski, bo wiem, że i tak nikomu się nie spodobają. To nie jest pozytywna muzyka, w gruncie rzeczy to raczej płacz albo i krzyk. Głośny, rozdzierający trzewia swoją siłą okrzyk bólu. Umysł ludzki jest jednak niezbadany. Nic nie działa na mnie tak dużą dawką energii. Po prostu mój mózg najlepiej reaguje na takie dźwięki, które dają mu do zrozumienia, że nie jest sam w swoim poplątaniu, i że istnieją tacy sami nieco "inni" jak on.

Na wstępie muszę tylko poczynić małą notkę: to nie tak, że ja słucham tylko tego, o czym będę tu pisał. To owszem, duży procent, ale nie całość. I nie ukrywam tego. Lubię czasem posłuchać badziewia, jak każdy. Czasem musisz zjeść coś obrzydliwego, bo inaczej znudzą Ci się wszelkie smaki, które powinieneś doceniać. I nie obrażam tu oczywiście fanów brukselki. W każdym razie tak samo jest z muzyką. Każdy powrót do tego, co kocham, daje mi nowe doznania, niezależnie od liczby wcześniejszych przesłuchań.

W ogóle to uwzględniam wpływ dźwięku na moje samopoczucie w codziennym życiu. Wiem, że nie powinienem słuchać Billy'ego Talenta, jeśli akurat mam przed sobą dzień, który muszę przesiedzieć, bo po prostu nie dam sobie z tym rady. "Energia mnie wybuchnie, po prostu." Swoją drogą, polecam ten zespół. Niedługo nowa płyta. 29 lipca. Just sayin'.

No więc "ja nie słucham motywacyjnej muzyki" jest kłamstwem. Nie obiecałem mówić tylko prawdy. 

Oczywiście, czasem słucham. Pewnie nawet często. Bla bla bla. Ale rzecz w tym, że mnie ona wcale nie motywuje. Może uspokaja trochę moje wewnętrzne burze, ale to na pewno nie jest jakiś "kop", a tym powinna być motywacja. Tego kopniaka daje mi coś zupełnie innego.

Utwory o śmierci. Szach mat. Kto ma tak jak ja, niech podniesie dłoń. O, widzę las rąk.

Ja natomiast mam na to bardzo dobre uzasadnienie. To nie jest tak, że ja się jaram śmiercią, podnieca mnie to. Bez przesady, jestem w miarę normalnym osiemnastolatkiem. Jednakowoż trochę oswoiłem się ze śmiercią, nawet nie wiem w sumie kiedy to nastąpiło. Nie wchodząc w szczegóły (na to być może przyjdzie czas innym razem), trochę jej w moim życiu było. To kluczowe. Przestałem się jej bać już jakiś czas temu, lecz to nie oznacza, że ją rozumiem albo jej pożądam. Przeciwnie, chcę się trzymać od tej zakapturzonej postaci jak najdalej. Utwory o takiej tematyce zawsze pchają mnie w objęcia życia, zmuszają do podjęcia działania w celu wyeliminowania jakichkolwiek myśli o śmierci, a tym samym dają ten potrzebny boost, który pozwala uciec.

Chyba najlepszym, co się komukolwiek może przydarzyć, jest zespół twenty one pilots. "Zespół" to może zbyt dużo powiedziane. Ale dziękuję Maćkowi, że już kilka ładnych miesięcy temu mi ich pokazał. Co prawda wtedy to były tylko hity, które jeszcze de facto nie były nawet hitami, ale moja podróż z tym duetem tylko się wtedy zaczęła. Nie wiem, to był może październik, tak czy owak wszystko, co mi się pozytywnego przydarzyło, zaczęło się wtedy. Można to przypisywać mojej zmianie podejścia do wszystkiego, ale skąd się ona wzięła? Hipotetycznie... w sumie... można by ją przypisać Joshowi i Tylerowi. Rozwinąłem się przecież ostatnio i to bardzo, a towarzyszył mi cały czas zespół TOP. I powiedzieć trzeba, że ich twórczość (zwłaszcza Tylera, bo chodzi jednak o teksty) przesiąknięta jest walką ze śmiercią, myślami samobójczymi. I to jest takie prawdziwe. Nie trzeba się zmuszać do słuchania, zwłaszcza najstarszych kawałków, na przykład płyty self-titled, czyli pierwszej, piwnicznej wręcz CD. Szkoda, że ciężko ją dostać.

Tak sobie siedziałem teraz przez dziesięć minut, słuchając znów. Dotarło coś do mnie w tym momencie. Przecież te kawałki wcale nie są o śmierci. Tylko o życiu. Walce o życie. To bez sensu, bo teraz powinienem wszystko poprawiać. Na szczęście w sumie moje poprzednie słowa nie tracą ani trochę na ważności, bo to nie zmienia sposobu, w jaki działa na mnie ta muzyka.

Zwłaszcza słowa. Mocne. Niepotrzebne mi żadne używki, skoro są takie rzeczy. I są zupełnie darmowe, choć ja chętnie płacę. I są zdrowe. I legalne. Ponieważ... jeżeli słowa są dobre... działają tak samo. Bo skoro artysta krzyczy do mnie...

Czy szukasz swego przeznaczenia? Napisz coś, tak, może będzie bezwartościowe. Namaluj coś, można też bez słów. Bezsensowne przekleństwa, absurdalne wersy, zobaczysz, Twój cel wreszcie się pojawi. Nikt inny nie rozprawi się z Twoimi demonami. A może pokonanie ich będzie początkiem Twojego znaczenia, przyjacielu.

To znaczy, że warto żyć, warto drążyć i warto szukać. Nieważne, co robisz. Może nie masz pojęcia, dokąd zmierzasz, dopóki nie dotrzesz na miejsce? A warto chwytać każdą wskazówkę, którą napotkasz na drodze. To znaczy, że warto tego artysty wysłuchać, bo ma do powiedzenia coś więcej, niż "dupa" i "cycki". Bez obrazy.

Jakby coś, tego jest więcej. Wszyscy wiedzą, że słucham Jake'a Bugga. Chłopak jest młody, a brzmi, jakby miał w sobie już cały świat i jeszcze więcej. Brzmi, jakby już dawno umarł w środku, a na zewnątrz żył tylko siłą rozpędu. A jednak, trafia to do mnie. Dlaczego? Tego nie wytłumaczę. Być może na tej samej zasadzie, mimo że teksty ma inne.

W sumie wyliczanie większej ilości artystów pasujących do mojego opisu mija się z celem. Jeśli ktokolwiek zupełnym przypadkiem miałby tak jak ja, to przecież można spytać, zapraszam. Nie będę na siłę przedłużał tego wpisu.

Kto policzy wszystkie sprzeczności, które tu zawarłem, dostanie ciastko. Serio. Podejrzewam, że czytanie tego będzie się wiązało z niezłą konsternacją. Sam jej nie doświadczę, nie zamierzam tego czytać. Już napisałem, to i tak dużo. Strumień świadomości, tego się nie czyta od razu po napisaniu. Wiem, co napisałem. Może innym razem. Przepraszam.

Tutaj miało być tradycyjne nawiązanie na siłę do fotografii. Ale go nie będzie. Po co? Zajawką tego nawiązania niech będzie zdjęcie na początku. Mój autoportret alternatywny, bo jestem brzydki, a ręce mam mniej brzydkie. W ogóle to mam rozważania na temat rąk. Wkrótce również coś o tym. W innym wpisie. Ostrzegam, będzie słaby. Prawdopodobnie. Może nie. Nie wiem. Zależy. Kto patrzy.

A tutaj macie coś na przykład. Tego słucham, gdy nikt nie patrzy. To właśnie "twenty one pilots before they were cool", rok 2009. Uwielbiam.

Chcę coś napisać, tylko nie wiem jak zacząć.

Maj minął bezproduktywnie, co jest dosyć oczywiste biorąc pod uwagę matury. Nie zaliczam ich do rzeczy produktywnych, raczej koniecznych, w stylu zjedzenie śniadania. Trzeba to odbębnić, ale w sumie to niczego nowego to nie wnosi.

Od dłuższego czasu nic tu nie pisałem. Nic dziwnego, cały mój zapas weny na miesiąc maj został zużyty na napisanie we własne osiemnaste urodziny steku bzdur na temat "Czy warto kochać, jeśli miłość może być źródłem cierpienia?" Dawno nie napisałem nic tak beznadziejnego, jak ta rozprawka. Miałem wielką ochotę napisać "Tak." i oddać pracę, ale głupio by było nie zdać. Zresztą, tematy obrażające inteligencję uczniów na maturze to już chyba klasyka. Zostawmy. 

Wspomniane urodziny to był chyba najlepszy dzień maja. Planowałem robić nic, a dostałem super niespodziankę. Ludzie, wiecie, jak bardzo jestem wam wdzięczny. I choć jeszcze się nie odpłaciłem, to spróbuję! Wiecie, miłość, tylko miłość.

Potem było więcej matur i potwierdziła się moja opinia, że im mniej się będę uczył, tym lepiej się to napisze. Nie znam naturalnie swoich wyników, ale mogę być w miarę pewny, że poszło mi nawet lepiej niż zamierzałem. Dwa tygodnie ostrej nudy.

Złożyłem podanie na PW. Lotnictwo i Kosmonautyka albo Mechanika i Budowa Maszyn. Nieważne. W sumie, równie dobrze mógłbym składać na psychologię, tylko że to nie ma akurat żadnego sensu. Skoro i tak nie mam pomysłu na razie, to mogę iść na coś ciekawego, co ewentualnie zapewni mi potem interesującą pracę, a nie sam papier.

No i wreszcie clue: skończyłem się... denerwować! Czy człowiek może się denerwować mając przed sobą perspektywę ponad czterech miesięcy wakacji? Hm. No, pewnie może, okej. Ale ja nie zamierzam.

Moje wakacje będą w 90% improwizowane. Wiem mniej więcej z kim i mniej więcej gdzie jadę. Mniej więcej kiedy. Polecam ten tryb! Nie martwię się niczym, bo jak się tu martwić czymś, czego nie ma? No właśnie, nie ma planów, nie ma zmartwień! Pojadę, będę się cieszył życiem. Niezależnie od miejsca, w które trafię; wszędzie może być pięknie. Moje wolne miesiące na pewno będą zawierały:

• dużo głośnej muzyki,
• wiele kilometrów przejechanych na dziko,
• wiele nocy przespanych na dziko,
• miejsca widziane po raz pierwszy,
• ludzi spotkanych po raz pierwszy,
• mnóstwo przeleniuchowanych godzin,
• setki zdjęć.

Skończę ten blog wspominając jedną z ważniejszych decyzji tych wakacji, to nie ulega wątpliwości. Z rezygnacją z usług Facebooka nosiłem się już długi czas, narzekałem, że to strasznie nudne, pożera czas, przywiązuje mnie do smartfona. Wreszcie, po zakończeniu roku szkolnego mogłem z całą stanowczością powiedzieć mu "dość". Teraz, półtora tygodnia później uważam, że to był strzał w dziesiątkę. Żyję, świat się nie zawalił, a dla innych nie przestałem istnieć. Czyste "wow". Nie łudzę się, że uda mi się przeżyć resztę życia bez korzystania z portali społecznościowych. Tylko, że to nie o to chodzi. W umiarze wszystko jest fajne, Facebook również bywa przecież przydatny i potrzebny. Jest wygodny. Trzeba tylko uważać, żeby nie stał się centralnym punktem dnia, a potem życia. Uważam, że teraz, po ponad tygodniu jestem już mocno oczyszczony z tego uzależnienia(nie wiem, co się dzieje u innych i wreszcie mnie to gówno obchodzi) i spokojnie mógłbym wrócić. Teraz nie miałbym już potrzeby sprawdzać te same rzeczy po kilka razy. Jednak jaki jest sens? Być może wrzucę tam niedługo linka do tego posta, a potem zaliczę kolejne tygodnie bez sprawdzania, co nowego. I będzie mi z tym dobrze. Bo są ciekawsze rzeczy do roboty! 

Skończyłem się... przejmować.

Dlaczego dla wykonania jednego zdjęcia trzeba nagle, w mroźnym przedświcie pędzić godzinę, a potem po kwadransie pracy już spokojnie wracać do domu? 

Nigdy świat nie wygląda tak surowo i nie jest tak cichy jak właśnie o tejże mroźnej godzinie przedświtu. I należy go kontemplować. I należy go zapamiętywać i uwieczniać.

Oficjalnie, koniec. Nigdy więcej robienia czegoś, bo mi każą, mimo że sam się na to nie pisałem. Zaczyna się samodzielne podejmowanie decyzji, wreszcie jeśli coś się schrzani, to będę mógł śmiało zwalić to na siebie. I dobrze. Nareszcie coś ode mnie zależy. Czuję się zmotywowany. 

Wiem wiem. Każdy, kto to przeczytał, a ma przypadkiem jakiekolwiek doświadczenie w życiu pomyślał pewnie "co on gada? Ha, jeszcze mu to jego życie pokaże." Otóż nie. Od tej pory postanawiam robić tylko to, co przemyślę. Tylko to, co mnie ciągnie. Oczywiście, pewnie kiedyś zostanę zmuszony do jakichś akcji, które nie będą do końca zgodne z moimi zachciankami. Ale to nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że będzie to konsekwencja mojej decyzji, która odbije we mnie rykoszetem. Będę mógł sobie napluć w brodę. Od teraz zrzucanie winy na cały świat za to, że coś mi każe, a ja nie mam na to wpływu wreszcie przestanie mieć jakiekolwiek uzasadnienie!

A teraz zabawna część. Przecież ja nie potrafię podjąć decyzji bez przeżycia najpierw załamania nerwowego. Przykładowy proces decyzyjny wygląda mniej więcej następująco:

Muszę się zdecydować do przyszłego piątku. Wszystko spokojnie przemyślę, mam przecież czas. (tutaj mija czas, aż do czwartku) Cholera, jutro muszę wysłać papiery. Shit, shit, shit, shit, nie wiem. Piszę do wszystkich: "POMOCY." Nadal nie mam pomysłu. Nie mam przyszłości, moje życie się zawali. Zjem dużo jedzenia. Ratunkuuuuuuuuu!!! Głośna muzyka. Dobra, idę spać. Jutro rano na pewno będzie mi się lepiej myślało. (śpię, teraz piątek rano) Nieważne. I tak nie ma to żadnego znaczenia. Chybił trafił.

Kompletny chaos. Jednak, jakimś cudem, zwykle ten tryb działa bez zarzutu. Oby tak dalej. Wiecie co? Tak, jak nie stresuje mnie zbytnio nadchodząca matura, tak samo nie stresują mnie wybory życiowe. Może tylko przez chwilkę. Pytanie, które zadają mi wszyscy, ku mojej wściekłości naturalnie to "co dalej?". To dla mnie abstrakcja. Wiem, że istnieją tacy, dla których wszystko jest klarowne, ja jednak do tej grupy nie należę. Zresztą, nie pragnę. Bez obrazy, ale to chyba nudne. Całkiem doceniam życie ze świadomością, że niczego nie muszę, bo nie mam planu. Skoro donikąd nie zmierzam, to nie mogę się zgubić. Wiem, że dla kogoś może to być szokujące, ale jest tyle alternatyw, że naprawdę nie trzeba mieć sprecyzowanego planu. Gdybym wiedział, to dążyłbym jedynie ku osiągnięciu swoich zamierzeń, lub rozczarowaniu. Swoim sposobem zaś dążę jedynie do większego lub mniejszego zaskoczenia. A każde zaskoczenie to szczęście, tylko trzeba je tam zobaczyć.

Skończyłem zatem z nudną i monotonną szkołą... teraz studia. Zobaczymy, czy odnajdę tam swoje powołanie. Perspektywa rozwoju zainteresowań bardzo do mnie przemawia. W ogóle system studencki mnie zachęca, bo w tym systemie mogę działać po swojemu. Wystarczy, że sobie wszystko zaplanuję. Nikt nie będzie mi już niczego narzucał. I tak zmuszam się do pójścia tam, ponieważ nie mam jeszcze lepszego pomysłu. Na szczęście jeszcze nie zwariowałem i w trakcie studiów zamierzam jak najaktywniej szukać, rozwijać się w każdą stronę, licząc na to, że w końcu trafię na swoją niszę.

Znowu ważny jest tu wątek fotografii. Jasne, szkoła fotograficzna, albo jakieś studia w rodzaju ASP to możliwość, jednak odrzucam póki co tę opcję. Powód jest prosty: przedkładam naturalność i instynkt/improwizację nad wykształcenie. Uważam, że dzięki szkole można zdobyć bardzo dużo umiejętności i szeroko pojętej wiedzy i okrzesania w dziedzinie, ale można również wpaść w błędne koło rzemieślnictwa i odtwórczości. Czuję, że jestem w grupie ryzyka. Dlatego wolę zostać na swoim, powoli nauczyć się na własnych błędach, wyrobić sobie unikalne, nieszlifowane spojrzenie. Bardzo chciałbym w przyszłości robić coś związanego ze zdjęciami. Moim cichym marzeniem jest praca w reportażu. Uwielbiam być w odpowiednim miejscu o odpowiednim czasie. To wszystko jednak dość odległa perspektywa.

Kto może jednak powiedzieć, że nie uda mi się spełnić tego marzenia? W obecnych, coraz bardziej niespokojnych czasach niestety tematów będzie coraz więcej, a ludzi chętnych na przykład do ryzykowania swojego życia coraz mniej. Ja jestem gotów ruszyć z aparatem gdziekolwiek, dlatego czekam tylko na okazję.

A teraz wreszcie czas na rządek zdjęć, którymi chciałbym się podzielić. Kolejno: 3 razy geometria, dalej 3 razy natura, a na koniec 4 razy ludzie. Na pewno dostrzeżecie w tych zdjęciach moje manipulacje - tak, bawiłem się niektórymi wyjątkowo dużo w Lightroomie, ale przede wszystkim eksperymentowałem z nieco nienaturalnym wyglądem moich fotografii. Myślę, że łatwo zobaczyć manipulacje kolorem, ciekawi mnie, czy się to podoba?

Kliknij na zdjęcie, włączy się galeria.










Coś się kończy, coś się zaczyna, ale fotografia pozostanie. Liczę, że teraz będę miał jeszcze więcej czasu na rozwój osobisty w tym kierunku. Wakacje pomaturalne oferują mi minimum cztery miesiące, w których mogę tylko czytać, robić zdjęcia i cieszyć się pasją. Skorzystam!

Hej, Ty!

Przyszłość naprawdę nie jest taka straszna, jak wielu mogłoby się wydawać. Coś Ci się nie uda - no i co w związku z tym? Zawsze jest jakaś inna opcja. Świat oferuje nieskończone możliwości. W najgorszym wypadku możesz wziąć plecak, trochę rzeczy i po prostu zniknąć. Pójść przed siebie, z nadzieją na spotkanie swojego przeznaczenia. Właściwie... czy to na pewno najgorszy wypadek?

Jeśli masz w głowie panikę, nie wiesz co robić - spróbuj włączyć moje myślenie. Pamiętaj, że życie nie chce dla Ciebie jak najgorzej. Stresowanie się przyszłością to absolutnie zbędny punkt codziennej rutyny. Trochę można, ale nie wciąż! Energię, którą marnujesz na nieustanne nerwy poświęć lepiej na rozwój jakiejś pasji. Każdy chciałby rządzić światem... ale najlepiej rządzić swoim własnym. Rób swoje, ucz się, módl i pracuj, a z pewnością w końcu przybijesz do jakieś przystani. Nie bój się też odrobiny szaleństwa. Może Ci ona wskazać Atlantydę tak samo, jak wszystko inne, ale czy nie wymaga mniej pracy i nie daje więcej radości?

Do następnego razu!

Dzisiaj znowu post bez specjalnego rozpisywania się na jakikolwiek temat. Jako, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia, po prostu nie będę mówił. Niech mówi te kilka zdjęć, które zamieszczam poniżej.

Dali nam trochę wolnego. Z braku laku jak zwykle wziąłem aparat i postanowiłem pobawić się w coś, czego zwykle nie robię - czyli pofotografować siebie. Trudne to, nie powiem. Żeby cokolwiek wyszło trzeba zrobić 10 zdjęć nieudanych. Ale w zasadzie radość z tego jest na tyle duża, że rekompensuje chyba każdą stratę czasu.

Poza tym, w trakcie dzisiejszego wypadu w okolice kolejowe, przyszedł mi do głowy pomysł. I to taki, który wydaje mi się niemalże epicki. Muszę się teraz tylko zebrać w sobie, poczekać aż się zrobi jeszcze trochę cieplej... i po prostu wdrożyć go w życie. Nie powiem na razie co to, ale będzie to zdjęcie zarówno mocne, jak i z pewnością oryginalne - no, przynajmniej ja takiego jeszcze nie widziałem.

Miałem nic nie mówić. Ojjj... zapomniałem. No, to zdjęcia.
To nie są dobre zdjęcia, ani nawet bardzo dobre. To znaczy nie są też bardzo złe, ani nawet złe. To po prostu takie snapshoty, bez specjalnego myślenia o tym co robię. Luzowałem się dzisiaj i to chyba widać. Ale wyszło całkiem fajnie, dlatego nie ma co narzekać, że tu krzywo, a tu nic specjalnego.

Tandeta i taniocha, przyznaj

Bonus: dzisiejsze niebo. Po zachodzie słońca

Przy okazji, postanowiłem przetestować jak ze statywem wypadnie filmowanie moim Nikonem. No i z przymrużeniem oka, sprawdziłem. Za kulisami dzisiejszego spaceru! Wnioski? Jakbym chciał zakładać blog na YouTube, to powinienem zakupić mikrofon!

Wesołych świąt!

Zapraszam do przejrzenia selekcji zdjęć z tegorocznej KAWY. Powiedzmy, że to te najlepsze.