Zdjęcie by Julia Pilecka

Musisz zadać sobie jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie - "Co lubię w życiu robić?" - a potem zacznij to robić.

Ten tekst to klasyk. Nic dziwnego.  Choć niską formą, to przekazuje dosyć fundamentalną zasadę poszukiwania szczęścia. Przecież nie da się być całkowicie zadowolonym z życia, gdy codziennie spędza się czas na czymś, czego się nienawidzi, choćby na niechcianej pracy, oglądaniu telewizji godzinami...

jw.

Przede wszystkim powstrzymuje nas niepewność. Wątpliwości towarzyszą podejmowaniu każdego nowego zajęcia, rozpoczynaniu nauki. Czy to ma sens? Czy ja mam na to czas? E, na pewno nie dam rady. Za dużo pracy to wymaga. Nie chce mi się. 

Powstrzymuje nas brak pieniędzy. Ile to wszystko kosztuje? Dlaczego żeby robić zdjęcia muszę wydawać tyle pieniędzy? Dlaczego żeby kręcić filmy muszę kupić kamerę? Dlaczego żeby grać w piłkę muszę mieć buty... i piłkę? Dlaczego na otwarcie swojej firmy muszę wziąć kredyt? Skąd mam wziąć na to pieniądze, skoro ledwo mi starcza na codzienny obiad?

Powstrzymują nas inni ludzie. Nie mogę podróżować, mam rodzinę na utrzymaniu. Nie mogę iść do pracy, wymaga się ode mnie pójścia na studia. Nie mogę dziś posiedzieć, poczytać, bo jestem zaproszony/a do znajomych... głupio odmówić

I tak dalej, i tak dalej.



Tymczasem, choć zastanawianie się jest sprawą naturalną, to wystarczy czasem pomyśleć o sobie. Spojrzeć nieco w przyszłość, zastanowić się, czy sobie ufasz. Czy wierzysz, że po swojemu osiągniesz najwięcej, że będziesz w ten sposób szczęśliwy. Być może warto czasem złamać przeciwności, nawet jeśli na początku będzie to trudne. Może się okazać, że koniec końców wszystkim będzie dzięki temu lepiej.

Po pierwsze, trzeba próbować. Inaczej przez lata nie pogodzisz się z sumieniem, które będzie krzyczało ahaa, a widzisz, na pewno gdybyś wtedy spróbował(a), to teraz byłoby cudownie! 




Rezygnacją jeszcze nikt nigdy nie wygrał. Życie to nie dyplomacja, to nie mecz, w którym wynik remisowy jest tak naprawdę zwycięski. Kompromisy zostaw innym, ponieważ nie potrzebujesz kompromisu ze sobą. Możesz wybrać jeden scenariusz, który pozwoli Ci zwyciężyć. Żeby gdzieś dojść, musisz robić. Nie ma czegoś takiego, jak przygotowanie, jak rozważanie wszelkich za i przeciw. Czuj swój instynkt. Rezygnować możesz tylko, jeśli nie widzisz żadnych za. Jeśli są, to zawsze można rozegrać czas tak, aby po wszystkim tylko je było widać, a wszelkie przeciw okazały się nieistotne.

Chcesz? Zacznij! Tak, ma to sens! Znajdziesz czas! Chce Ci się! Nie masz kasy - trudno, wstrzymaj się, uzbieraj, w końcu grosz do grosza, a będzie kokosza! Lepiej poczekać i zrobić, niż od razu się poddać! Ludziom będzie źle - co? Jeśli Twoje otoczenie będzie narzekało na Twoje decyzje życiowe, to znaczy, że Ci nie ufają i nie są warci Twojego czasu. To znaczy, że są egoistyczni, "wiedzą wszystko najlepiej" i tak dalej. Przecież powinni się cieszyć Twoim szczęściem oraz pomagać w porażce - ale przede wszystkim niech nie uważają, że jesteś przedszkolakiem! Mogą doradzić, ale gdy już zdecydujesz, niech Cię wspierają. Zaufają, że wiesz co robisz.

Być może początki będą trudne. Nauka rysunku może trwać latami. Nauka gry na perkusji tak samo. Ale jeżeli wytrwasz, nie pożałujesz. Będziesz mieć świadomość, że Twój czas nie poszedł na marne. Stać Cię na to, żeby sobie poradzić, a rezygnując przegrywasz od razu. Możesz zresztą robić dwie, albo dwadzieścia dwie rzeczy naraz! I tak, potkniesz się przy tym dwieście dwadzieścia dwa razy, albo i więcej. Boleśnie. Pewnie przyjdzie Ci również porzucić wiele z tych swoich małych dzieł. Ale zastanów się teraz: czy w ten sposób coś tracisz? Czego się nauczyłeś/aś, to Twoje.

A to właśnie Julia

W końcu gdzieś dojdziesz. W końcu napełnisz się dumą i pomyślisz: Warto było przepracować tyle godzin. Warto było się poświęcić. Warto było pokłócić się przy tym z połową znajomych, potem przecież i tak się pogodziliśmy. Warto było się wypluwać. Warto było... wszystko!

_________________________________________________________________________________
Koncepcja listu do siebie jest moim sposobem na radzenie sobie z wątpliwościami. Zwykle te notki usuwam od razu po napisaniu, gdyż ich celem jest tylko i wyłącznie zmotywowanie mnie do przetrwania jakoś kolejnego dnia. Zazwyczaj są też dosyć nudne, ponieważ powtarzają się w nich te same motywy. Przede wszystkim jednak ich celem jest wyrzucenie z siebie pewnych opinii, które mają problem z przebiciem się przez ścianę bardziej negatywnych myśli. Na piśmie mogę je zobaczyć, przeczytać kilka razy i zrozumieć, że gdzieś tam w głębi naprawdę tak myślę. Bardzo mi to pomaga i polecam to wszystkim, którzy nie radzą sobie z wątpliwościami.

Jeśli udało Ci się przeczytać całość, to teraz zrozumiesz, o czym to właściwie jest.

Lista rzeczy, które aktualnie robię:

• fotografia i obróbka zdjęć
• pisanie bloga
• prawo jazdy
• przygotowania do wakacji
• nauka obsługi Photoshopa
• nauka jazdy na desce
• nadmierne przejmowanie się innymi ludźmi

Kilka słów na temat internetowych ekspertów od fotografii, ludzkich umysłów i w ogóle sztuki. A zresztą - tak naprawdę to wszystkiego. Zainspirowane rozmową z zapoznaną przez internet miłośniczką fotografii, amatorką naturalnie.

Nie chcę wyjść na zrzędę, ale każdy chyba spotkał się nie raz i nie dwa z takim typem człowieka w internecie - wiem wszystko, jestem najlepszy, Ty jesteś beznadziejny, schowaj się w ogóle.

Na forach i grupach fotograficznych jest to doskonale widoczne. Jest tam pewna specyficzna, niestety dosyć liczna grupa osób, której zainteresowania nie sprowadzają się do fotografii, o nie. Spędzają czas na tych stronach przeglądając zdjęcia innych i od czasu do czasu wrzucając nieśmiało swoje zdjęcia, które przechodzą bokiem. Od jednego do drugiego i frustracja narasta w takim człowieku.

Postanawia on zatem podreperować swoje ego w klasyczny, bardzo łatwy sposób. Zaczyna rzucać kilkoma formułkami, udaje geniusza i szuka na tych grupach w każdym zdjęciu czegoś, do czego można się przyczepić, dołując tym nowych, ambitnych i chętnych do działania twórców amatorów.

Ja tupnąłem nogą i pożegnałem się z grupami na Facebooku, bo to, co tam się odbywało przechodziło ludzkie pojęcie - sarkastyczne, nienawistne komentarze leciały z lewej i z prawej, nie wiadomo nawet za jaką przyczyną.

Mój przykład.

(na zdjęciu Warszawa Ochota)

Podzieliłem się na dwóch Facebookowych grupach tym zdjęciem. Uznałem, że jest całkiem interesujące, bo przedstawia ciekawy punkt widzenia, codzienny, ale nikt się nad nim nie zastanawia, a takie lubię najbardziej. To co się stało kompletnie mnie zaskoczyło. Zostałem ochrzaniony, że z takimi zdjęciami to ja mogę co najwyżej na Instagramie szaleć, że tu jest miejsce dla poważnej fotografii, że na zdjęciu nie są zachowane piony, tu za ciemno tam za jasno(co z tego, że taki był zamysł przy obróbce, kontrasty są fajne) - jednym słowem zmieszany z błotem, a zdjęcie usunięto. Z obu grup.

Ludzie, rozumiem, że zdjęcie może być kiepskie, nigdy nie uważałem się za cudotwórcę, nie każdy od razu jest Anselem Adamsem. Ale na Boga, dajcie żyć! Zamiast rzucać cięte komentarze typu "co to w ogóle jest?" albo "wyjazd z tym" dajcie jakąś konstruktywną krytykę, a niech i będzie nawet ostra, ale pozwólcie się uczyć na błędach, jeśli jakieś widzicie, a nie miażdżycie młodego, ciekawego świata osobnika! Tym bardziej, że nie na przykład ja nie spamuję Wam tych grup, bo wrzucałem coś najczęściej raz na tydzień.

A dlaczego tak mówię? A dlatego, że nie dałem za wygraną. Postanowiłem zawalczyć o swoje i w tej sytuacji wrzuciłem zdjęcie na obie grupy jeszcze raz, następnego dnia z podpisem:

Witam, wrzucam swoje nowe zdjęcie. W związku z tym, że niedawno zostałem praktycznie zbluzgany za jego jakość chciałem prosić o to, żeby osoby nie mające nic ciekawego do powiedzenia poza "ee, słabe" nie wypowiadały się pod tym postem, gdyż nie czuję potrzeby rozmowy z takimi, z chęcią zaś podyskutuję z każdym, kto zaoferuje mi konstruktywna krytykę. Wszelkie wskazówki na przyszłość jak poprawiać takie zdjęcia również mile widziane.

I tym samym pokazałem, że nie jestem popychadłem, co przyniosło efekt w postaci nawet sporej ilości polubień, nawet niezłych opinii o fotografii i nawet CIEKAWYCH(!) wskazówek. Morał jest taki, że trzeba twardo stać przy swoim i nie pokazywać słabości ani wahania, to wtedy istnieje szansa, że się odczepią.

Naturalnie wypowiedź w opisie zdjęcia nie spodobała się administratorom, więc zdjęcie po dwóch godzinach usunięto ponownie, a na drugiej dostałem ostrzeżenie za "agresję wypowiedzi" - no tak, jasne. Ciekawe, czy ci komentujący też dostali.

***

Najśmieszniejszy jest fakt, iż większość tych hejterów to właśnie ci sfrustrowani, którym nie za bardzo wychodzi i poprawiają sobie humor tym, że innym też nie wyjdzie, albo poczują się źle. Brawo. Bardzo im dobrze z anonimowością i wiedzą, że nikt z tym nic nie zrobi. Widać wyraźnie, że każda z tych grup zawierała sporo osób wykształconych, chętnych do inteligentnej dyskusji. Wciąż jednak ilość domorosłych speców, a nawet fotografów, którzy mają wykształcenie, ale wykorzystują je tylko po to, by pokazać swoją wyższość, przerasta jakiekolwiek estymacje.

Piszę ten post głównie po to, by zwrócić uwagę na problem, jakim jest bardzo niski poziom jakiejkolwiek dyskusji w internecie. Nie należy tego przekładać tylko na Facebooka, wystarczy wejść na fora lub poczytać komentarze pod artykułami na wszelkich stronach. Poczułem się dotknięty tak niesprawiedliwą oceną. I rozumiem, jak wiele osób w ogromie dziedzin może mieć takie same doznania. Już nieraz dostawało mi się za sam fakt posiadania nie 35, a 16 czy 17 lat. Żałosne.

Apeluję: zastanów się trzynaście razy zanim napiszesz jakąś pierdołę tylko po to, żeby odznaczyć swoje istnienie. O wiele lepiej będzie, jeśli ten czas poświęcisz na myślenie nad planem tworzenia siebie i swojej sztuki, to na pewno skuteczniej i bardziej długoterminowo poprawi Twoje samopoczucie.

Polecam kliknąć na któreś zdjęcie, fullscreen jest o wiele lepszy. 

Gdzieś w okolicach pl. Bankowego, późnym popołudniem - ładnie kontrastuje z wszechobecną szarością ten budynek

Zdjęcie jak najbardziej stylizowane na Instagram, tak też w ostatecznym rozrachunku wygląda

I kolejne, tu poleciałem już do tego stopnia, że nawet niebo lekko zzieleniało

A to podoba mi się takie, jakie wyszło, efekt jest naprawdę ciekawy i właściwie - może takie być!

Pilnowałem naturalności, a celem było ukazanie wieczornego światła - chyba się udało

Ulica Elektoralna, ten sam wieczór i cel, plus fascynują mnie te kontrasty między starą architekturą a nowoczesnością

I na koniec piękne lustro z jakiegoś kamienia, na horyzoncie PRL - jest ciekawie!