Ja nie słucham motywacyjnej muzyki. Nie istnieje osoba, która całkowicie poznała mój gust muzyczny. Zawsze trzymam dla siebie najlepsze kąski, bo wiem, że i tak nikomu się nie spodobają. To nie jest pozytywna muzyka, w gruncie rzeczy to raczej płacz albo i krzyk. Głośny, rozdzierający trzewia swoją siłą okrzyk bólu. Umysł ludzki jest jednak niezbadany. Nic nie działa na mnie tak dużą dawką energii. Po prostu mój mózg najlepiej reaguje na takie dźwięki, które dają mu do zrozumienia, że nie jest sam w swoim poplątaniu, i że istnieją tacy sami nieco "inni" jak on.

Na wstępie muszę tylko poczynić małą notkę: to nie tak, że ja słucham tylko tego, o czym będę tu pisał. To owszem, duży procent, ale nie całość. I nie ukrywam tego. Lubię czasem posłuchać badziewia, jak każdy. Czasem musisz zjeść coś obrzydliwego, bo inaczej znudzą Ci się wszelkie smaki, które powinieneś doceniać. I nie obrażam tu oczywiście fanów brukselki. W każdym razie tak samo jest z muzyką. Każdy powrót do tego, co kocham, daje mi nowe doznania, niezależnie od liczby wcześniejszych przesłuchań.

W ogóle to uwzględniam wpływ dźwięku na moje samopoczucie w codziennym życiu. Wiem, że nie powinienem słuchać Billy'ego Talenta, jeśli akurat mam przed sobą dzień, który muszę przesiedzieć, bo po prostu nie dam sobie z tym rady. "Energia mnie wybuchnie, po prostu." Swoją drogą, polecam ten zespół. Niedługo nowa płyta. 29 lipca. Just sayin'.

No więc "ja nie słucham motywacyjnej muzyki" jest kłamstwem. Nie obiecałem mówić tylko prawdy. 

Oczywiście, czasem słucham. Pewnie nawet często. Bla bla bla. Ale rzecz w tym, że mnie ona wcale nie motywuje. Może uspokaja trochę moje wewnętrzne burze, ale to na pewno nie jest jakiś "kop", a tym powinna być motywacja. Tego kopniaka daje mi coś zupełnie innego.

Utwory o śmierci. Szach mat. Kto ma tak jak ja, niech podniesie dłoń. O, widzę las rąk.

Ja natomiast mam na to bardzo dobre uzasadnienie. To nie jest tak, że ja się jaram śmiercią, podnieca mnie to. Bez przesady, jestem w miarę normalnym osiemnastolatkiem. Jednakowoż trochę oswoiłem się ze śmiercią, nawet nie wiem w sumie kiedy to nastąpiło. Nie wchodząc w szczegóły (na to być może przyjdzie czas innym razem), trochę jej w moim życiu było. To kluczowe. Przestałem się jej bać już jakiś czas temu, lecz to nie oznacza, że ją rozumiem albo jej pożądam. Przeciwnie, chcę się trzymać od tej zakapturzonej postaci jak najdalej. Utwory o takiej tematyce zawsze pchają mnie w objęcia życia, zmuszają do podjęcia działania w celu wyeliminowania jakichkolwiek myśli o śmierci, a tym samym dają ten potrzebny boost, który pozwala uciec.

Chyba najlepszym, co się komukolwiek może przydarzyć, jest zespół twenty one pilots. "Zespół" to może zbyt dużo powiedziane. Ale dziękuję Maćkowi, że już kilka ładnych miesięcy temu mi ich pokazał. Co prawda wtedy to były tylko hity, które jeszcze de facto nie były nawet hitami, ale moja podróż z tym duetem tylko się wtedy zaczęła. Nie wiem, to był może październik, tak czy owak wszystko, co mi się pozytywnego przydarzyło, zaczęło się wtedy. Można to przypisywać mojej zmianie podejścia do wszystkiego, ale skąd się ona wzięła? Hipotetycznie... w sumie... można by ją przypisać Joshowi i Tylerowi. Rozwinąłem się przecież ostatnio i to bardzo, a towarzyszył mi cały czas zespół TOP. I powiedzieć trzeba, że ich twórczość (zwłaszcza Tylera, bo chodzi jednak o teksty) przesiąknięta jest walką ze śmiercią, myślami samobójczymi. I to jest takie prawdziwe. Nie trzeba się zmuszać do słuchania, zwłaszcza najstarszych kawałków, na przykład płyty self-titled, czyli pierwszej, piwnicznej wręcz CD. Szkoda, że ciężko ją dostać.

Tak sobie siedziałem teraz przez dziesięć minut, słuchając znów. Dotarło coś do mnie w tym momencie. Przecież te kawałki wcale nie są o śmierci. Tylko o życiu. Walce o życie. To bez sensu, bo teraz powinienem wszystko poprawiać. Na szczęście w sumie moje poprzednie słowa nie tracą ani trochę na ważności, bo to nie zmienia sposobu, w jaki działa na mnie ta muzyka.

Zwłaszcza słowa. Mocne. Niepotrzebne mi żadne używki, skoro są takie rzeczy. I są zupełnie darmowe, choć ja chętnie płacę. I są zdrowe. I legalne. Ponieważ... jeżeli słowa są dobre... działają tak samo. Bo skoro artysta krzyczy do mnie...

Czy szukasz swego przeznaczenia? Napisz coś, tak, może będzie bezwartościowe. Namaluj coś, można też bez słów. Bezsensowne przekleństwa, absurdalne wersy, zobaczysz, Twój cel wreszcie się pojawi. Nikt inny nie rozprawi się z Twoimi demonami. A może pokonanie ich będzie początkiem Twojego znaczenia, przyjacielu.

To znaczy, że warto żyć, warto drążyć i warto szukać. Nieważne, co robisz. Może nie masz pojęcia, dokąd zmierzasz, dopóki nie dotrzesz na miejsce? A warto chwytać każdą wskazówkę, którą napotkasz na drodze. To znaczy, że warto tego artysty wysłuchać, bo ma do powiedzenia coś więcej, niż "dupa" i "cycki". Bez obrazy.

Jakby coś, tego jest więcej. Wszyscy wiedzą, że słucham Jake'a Bugga. Chłopak jest młody, a brzmi, jakby miał w sobie już cały świat i jeszcze więcej. Brzmi, jakby już dawno umarł w środku, a na zewnątrz żył tylko siłą rozpędu. A jednak, trafia to do mnie. Dlaczego? Tego nie wytłumaczę. Być może na tej samej zasadzie, mimo że teksty ma inne.

W sumie wyliczanie większej ilości artystów pasujących do mojego opisu mija się z celem. Jeśli ktokolwiek zupełnym przypadkiem miałby tak jak ja, to przecież można spytać, zapraszam. Nie będę na siłę przedłużał tego wpisu.

Kto policzy wszystkie sprzeczności, które tu zawarłem, dostanie ciastko. Serio. Podejrzewam, że czytanie tego będzie się wiązało z niezłą konsternacją. Sam jej nie doświadczę, nie zamierzam tego czytać. Już napisałem, to i tak dużo. Strumień świadomości, tego się nie czyta od razu po napisaniu. Wiem, co napisałem. Może innym razem. Przepraszam.

Tutaj miało być tradycyjne nawiązanie na siłę do fotografii. Ale go nie będzie. Po co? Zajawką tego nawiązania niech będzie zdjęcie na początku. Mój autoportret alternatywny, bo jestem brzydki, a ręce mam mniej brzydkie. W ogóle to mam rozważania na temat rąk. Wkrótce również coś o tym. W innym wpisie. Ostrzegam, będzie słaby. Prawdopodobnie. Może nie. Nie wiem. Zależy. Kto patrzy.

A tutaj macie coś na przykład. Tego słucham, gdy nikt nie patrzy. To właśnie "twenty one pilots before they were cool", rok 2009. Uwielbiam.

Póki co nie potrzeba mi nic więcej - trochę dobrej woli i już!

Kilka słów na temat internetowych ekspertów od fotografii, ludzkich umysłów i w ogóle sztuki. A zresztą - tak naprawdę to wszystkiego. Zainspirowane rozmową z zapoznaną przez internet miłośniczką fotografii, amatorką naturalnie.

Nie chcę wyjść na zrzędę, ale każdy chyba spotkał się nie raz i nie dwa z takim typem człowieka w internecie - wiem wszystko, jestem najlepszy, Ty jesteś beznadziejny, schowaj się w ogóle.

Na forach i grupach fotograficznych jest to doskonale widoczne. Jest tam pewna specyficzna, niestety dosyć liczna grupa osób, której zainteresowania nie sprowadzają się do fotografii, o nie. Spędzają czas na tych stronach przeglądając zdjęcia innych i od czasu do czasu wrzucając nieśmiało swoje zdjęcia, które przechodzą bokiem. Od jednego do drugiego i frustracja narasta w takim człowieku.

Postanawia on zatem podreperować swoje ego w klasyczny, bardzo łatwy sposób. Zaczyna rzucać kilkoma formułkami, udaje geniusza i szuka na tych grupach w każdym zdjęciu czegoś, do czego można się przyczepić, dołując tym nowych, ambitnych i chętnych do działania twórców amatorów.

Ja tupnąłem nogą i pożegnałem się z grupami na Facebooku, bo to, co tam się odbywało przechodziło ludzkie pojęcie - sarkastyczne, nienawistne komentarze leciały z lewej i z prawej, nie wiadomo nawet za jaką przyczyną.

Mój przykład.

(na zdjęciu Warszawa Ochota)

Podzieliłem się na dwóch Facebookowych grupach tym zdjęciem. Uznałem, że jest całkiem interesujące, bo przedstawia ciekawy punkt widzenia, codzienny, ale nikt się nad nim nie zastanawia, a takie lubię najbardziej. To co się stało kompletnie mnie zaskoczyło. Zostałem ochrzaniony, że z takimi zdjęciami to ja mogę co najwyżej na Instagramie szaleć, że tu jest miejsce dla poważnej fotografii, że na zdjęciu nie są zachowane piony, tu za ciemno tam za jasno(co z tego, że taki był zamysł przy obróbce, kontrasty są fajne) - jednym słowem zmieszany z błotem, a zdjęcie usunięto. Z obu grup.

Ludzie, rozumiem, że zdjęcie może być kiepskie, nigdy nie uważałem się za cudotwórcę, nie każdy od razu jest Anselem Adamsem. Ale na Boga, dajcie żyć! Zamiast rzucać cięte komentarze typu "co to w ogóle jest?" albo "wyjazd z tym" dajcie jakąś konstruktywną krytykę, a niech i będzie nawet ostra, ale pozwólcie się uczyć na błędach, jeśli jakieś widzicie, a nie miażdżycie młodego, ciekawego świata osobnika! Tym bardziej, że nie na przykład ja nie spamuję Wam tych grup, bo wrzucałem coś najczęściej raz na tydzień.

A dlaczego tak mówię? A dlatego, że nie dałem za wygraną. Postanowiłem zawalczyć o swoje i w tej sytuacji wrzuciłem zdjęcie na obie grupy jeszcze raz, następnego dnia z podpisem:

Witam, wrzucam swoje nowe zdjęcie. W związku z tym, że niedawno zostałem praktycznie zbluzgany za jego jakość chciałem prosić o to, żeby osoby nie mające nic ciekawego do powiedzenia poza "ee, słabe" nie wypowiadały się pod tym postem, gdyż nie czuję potrzeby rozmowy z takimi, z chęcią zaś podyskutuję z każdym, kto zaoferuje mi konstruktywna krytykę. Wszelkie wskazówki na przyszłość jak poprawiać takie zdjęcia również mile widziane.

I tym samym pokazałem, że nie jestem popychadłem, co przyniosło efekt w postaci nawet sporej ilości polubień, nawet niezłych opinii o fotografii i nawet CIEKAWYCH(!) wskazówek. Morał jest taki, że trzeba twardo stać przy swoim i nie pokazywać słabości ani wahania, to wtedy istnieje szansa, że się odczepią.

Naturalnie wypowiedź w opisie zdjęcia nie spodobała się administratorom, więc zdjęcie po dwóch godzinach usunięto ponownie, a na drugiej dostałem ostrzeżenie za "agresję wypowiedzi" - no tak, jasne. Ciekawe, czy ci komentujący też dostali.

***

Najśmieszniejszy jest fakt, iż większość tych hejterów to właśnie ci sfrustrowani, którym nie za bardzo wychodzi i poprawiają sobie humor tym, że innym też nie wyjdzie, albo poczują się źle. Brawo. Bardzo im dobrze z anonimowością i wiedzą, że nikt z tym nic nie zrobi. Widać wyraźnie, że każda z tych grup zawierała sporo osób wykształconych, chętnych do inteligentnej dyskusji. Wciąż jednak ilość domorosłych speców, a nawet fotografów, którzy mają wykształcenie, ale wykorzystują je tylko po to, by pokazać swoją wyższość, przerasta jakiekolwiek estymacje.

Piszę ten post głównie po to, by zwrócić uwagę na problem, jakim jest bardzo niski poziom jakiejkolwiek dyskusji w internecie. Nie należy tego przekładać tylko na Facebooka, wystarczy wejść na fora lub poczytać komentarze pod artykułami na wszelkich stronach. Poczułem się dotknięty tak niesprawiedliwą oceną. I rozumiem, jak wiele osób w ogromie dziedzin może mieć takie same doznania. Już nieraz dostawało mi się za sam fakt posiadania nie 35, a 16 czy 17 lat. Żałosne.

Apeluję: zastanów się trzynaście razy zanim napiszesz jakąś pierdołę tylko po to, żeby odznaczyć swoje istnienie. O wiele lepiej będzie, jeśli ten czas poświęcisz na myślenie nad planem tworzenia siebie i swojej sztuki, to na pewno skuteczniej i bardziej długoterminowo poprawi Twoje samopoczucie.